شعر

دوستان مدتی بود به شدت مشغول کوهنوردی شده بودم  از گزینه شعر غافل شدم ؛ امشب  به یاد فروغ و شعر زیبای رمیده  از مجموعه اسیر افتادم ...

نمی‌دانم چه می‌خواهم خدایا

به دنبال چه می‌گردم شب و روز

چه می‌جوید نگاهِ خسته‌ی من
چرا افسرده است این قلبِ پر سوز

ز جمعِ آشنایان می‌گریزم
به کنجی می‌خزم آرام و خاموش
نگاهم غوطه‌ور در تیرگی‌ها
به بیمارِ دلِ خود می‌دهم گوش

گریزانم از این مردم که با من
به ظاهر همدم و یکرنگ هستند
ولی در باطن از فرطِ حقارت
به دامانم دو صد پیرایه بستند

از این مردم، که تا شعرم شنیدند
به رویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی آن دَم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه‌ای بدنام گفتند

دلِ من، ای دلِ دیوانه‌ی من
که می‌سوزی از این بیگانگی‌ها
مکن دیگر ز دستِ غیر فریاد
خدا را، بس کن این دیوانگی‌ها...

                                                         همیشه با شما همنوردان 

شعر ...

کوهستان... 

این چه رازی ست نهان در دل کوهستانها

که همه خستگی اش تازه نماید جانها
کوله بر دوش گرفتیم و کشیدیم به کوه
زیر برف خفن و چله ی تابستانها
حافظ خانه نشین داشت اگر دیوانی
ما سرودیم در این کوه بسی دیوانها
هر چه تحقیق نمودیم نشد بر ما فاش
که چه رازی ست نهان در دل کوهستانها ...

                                            وعده ما بر فراز قله های برفی 

شعر ...

از ماست که بر ماست 

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست

و اندر طلب طعمه پروبال بیاراست
بر راستی بال نظر کردو چنین گفت

 امروز همه روی زمین زیر پر ماست
بر اوج فلک چون بپرم از نظر تیز

 میبینم اگر ذره ای اندر ته دریاست
گر بر سر خاشاک یکی پشه بجنبد

 جنبیدن آن پشه عیان در نظر ماست
بسیار منی کردو ز تقدیر نترسید

بنگر که از این چرخ جفا پیشه چه بر خاست
ناگه ز کمین گاه یکی سخت کمانی

 تیری ز قضا و قدر انداخت بر او راست
بر بال عقاب آمد آن تیر جگر دوز

 وز ابر مراو را بسوی خاک فرو کاست 
بر خاک بیفتاد و بغلتید چون ماهی

 وانگاه پر خویش گشاد از چپ و از راست
گفتا عجبست اینکه زچوبست و ز آهن

این تیزی و تندی و پریدنش کجا خاست 
چون نیک نگه کرد و پر خویش بر او دید

  گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست .

"ناصر خسرو"

                                                                     شاد باشید 

شعر

از قفس ...

در مرز نگاه من
از هر سو
دیوارها
بلند،
دیوارها
چون نومیدی
بلندند.
آیا درون هر دیوار
سعادتی هست
و سعادتمندی
و حسادتی؟-
که چشم اندازها 
از این گونه
مشبّکند،
و دیوارها و نگاه
در دور دست های نومیدی
دیدار می کنند،
و آسمان
زندانی است
از بلور؟

ا"حمد شاملو" یادش گرامی باد 

دامنه های البرز ( محمد امیری )

                                                          شاد و خرم باشید  

شعر

شعر زیبای عقاب تقدیم به همه همنوردان عزیزم ...

گشت غمناک دل و جان عقاب               

چو ازو دور شد ایام شباب
 دید کش دور به انجام رسید               

آفتابش به لب بام رسید
باید از هستی دل بر گیرد            

ره سوی کشور دیگر گیرد

خواست تا چاره ناچار کند               

دارویی جوید و در کار کند
صبحگاهی ز پی چاره کار             

گشت بر باد سبک سیر سوار
گله کاهنگ چرا داشت به دشت             

ناگه از وحشت پر ولوله گشت
و ان شبان بیم زده، دل نگران               

شد پی بره‌ نوزاد دوان
 کبک در دامن خاری آویخت            

مار پیچید و به سوراخ گریخت
آهو استاد و نگه کرد و رمید            

دشت را خط غباری بکشید
لیک صیاد سر دیگر داشت             

صید را فارغ و آزاد گذاشت
چاره مرگ نه کاریست حقیر                

زنده را دل نشود از جان سیر
صید هر روزه به چنگ آمد زود            

مگر آن روز که صیاد نبود
آشیان داشت در آن دامن دشت             

زاغکی زشت و بد اندام و پلشت
سنگها از کف طفلان خورده                

جان ز صد گونه بلا در برده
 سال‌ها زیسته افزون زشمار                

شکم آکنده ز گند و مردار
بر سر شاخ ورا دید عقاب                    

ز آسمان سوی زمین شد به شتاب

گفت که ای دیده ز ما بس بیداد          

با تو امروز مرا کار افتاد
مشکلی دارم اگر بگشایی                 

بکنم آنچه تو می‌فرمیای
گفت: ما بنده درگاه توایم              

تا که هستیم هوا خواه توایم
بنده آماده بود فرمان چیست؟            

جان به راه تو سپارم، جان چیست؟
دل چو در خدمت تو شاد کنم              

ننگم آید که زجان یاد کنم
این همه گفت ولی در دل خویش          

گفتگویی دگر آورد به پیش
 کاین ستمکار قوی پنجه کنون            

از نیازست چنین زار و زبون
 لیک ناگه چو غضبناک شود                

زو حساب من و جان پاک شود
 دوستی را چو نباشد بنیاد                

حزم را بایدت از دست نداد 
در دل خویش چو این رای گزید            

پر زد و دور ترک جای گزید 
زار و افسرده چنین گفت عقاب             

که مرا عمر حبابیست بر آب
راست است این که مرا تیز پرست              

لیک پرواز زمان تیز تر است 
من گذشتم به شتاب از در و دشت          

به شتاب ایام از من بگذشت 
ارچه از عمر دل سیری نیست               

مرگ می‌آید و تدبیری نیست
 من و این شهپر و این شوکت و جاه        

عمرم از چیست بدین حد کوتاه؟ 
تو بدین قامت و بال ناساز              

به چه فن یافته‌ای عمر دراز؟
پدرم از پدر خویش شنید            

که یکی زاغ سیه روی پلید
 با دو صد حیله به هنگام شکار              

صد ره از چنگش کردست فرار 
پدرم نیز به تو دست نیافت              

تا به منزلگه جاوید شتافت
 لیک هنگام دم باز پسین             

چون تو بر شاخ شدی جایگزین
 از سر حسرت با من فرمود               

کاین همان زاغ پلیدست که بود
 عمر من نیز به یغما رفته است              

یک گل از صد گل تو نشکفته است
 چیست سرمایه این عمر دراز؟            

رازی اینجاست تو بگشا این راز
زاغ گفت : گر تو درین تدبیری            

عهد کن تا سخنم بپذیری 
عمرتان گر که پذیرد کم و کاست               

دیگران را چه گنه کاین ز شماست 
زآسمان هیچ نیایید فرود                 

آخر از این همه پرواز چه سود؟
 پدر من که پس از سیصد و اند                

کان اندرز بد و دانش و پند
 بارها گفت که بر چرخ اثیر              

بادها راست فراوان تاثیر
 بادها کز زبر خاک وزند                

 تن و جان را نرسانند گزند
 هر چه از خاک شوی بالاتر                

باد را بیش گزندست و ضرر
 تا به جایی که بر اوج افلاک             

 آیت مرگ شود پیک هلاک
 ما از آن سال بسی یافته‌ایم             

کز بلندی رخ بر تافته‌ایم
 زاغ را میل کند دل به نشیب            

عمر بسیارش از آن گشته نصیب
 دیگر این خاصیت مردار است             

عمر مردار خوران بسیار است
 گند و مردار بهین درمانست                

چاره رنج تو زان آسانست
 خیز و زین بیش ره چرخ مپوی             

طعمه خویش بر افلاک مجوی
 آسمان جایگهی سخت نکوست            

به از آن کنج حیاط و لب جوست
 من که بس نکته نیکو دانم               

راه هر برزن و هر کو دانم
 آشیان در پس باغی دارم            

وندر آن باغ سراغی دارم
 خوان گسترده الوانی هست            

خوردنی‌های فراوانی هست
آنچه زان زاغ و را داد سرا              

گند زاری بود اندر پس باغ
 بوی بد رفته از آن تا ره دور              

معدن پشّه، مقام زنبور
 نفرتش گشته بلای دل و جان              

سوزش و کوری دو دیده از آن
 آن دو همراه رسیدند از راه              

زاغ بر سفره خود کرد نگاه 
گفت :خوانی که چنین الوانست             

لایق حضرت این مهمانست
 می‌کنم شکر که درویش نیم               

خجل از ما حضر خویش نیم
گفت و بنشست و بخورد از آن گند           

تا بیاموزد از و مهمان پند
 عمر در اوج فلک برده به سر             

دم زده در نفس باد سحر 
ابر را دیده به زیر پر خویش             

حیوان را همه فرمانبر خویش
 بارها آمده شادان ز سفر                     

به رهش بسته فلک طاق ظفر
 سینه کبک و تذرو و تیهو                

تازه و گرم شده طعمه او
 اینک افتاده بر این لاشه و گند             

باید از زاغ بیاموزد پند؟ 
بوی گندش دل و جان تافته بود               

حال بیماری دق یافته بود
گیج شد، بست دمی دیده خویش             

 دلش از نفرت و بیزاری ریش
 یادش آمد که بر آن اوج سپهر             

هست پیروزی و زیبایی و مهر
 فرّ و آزادی و فتح و ظفرست             

نفس خرّم باد سحرست 
دیده بگشود و به هر سو نگریست              

دید گردش اثری زینها نیست 
آنچه بود از همه سو خواری بود               

وحشت و نفرت و بیزاری بود
 بال بر هم زد و برجست از جا            

گفت : کای یار ببخشای مرا 
سال‌ها باش و بدین عیش بناز             

تو و مردار تو عمر دراز
 من نیم در خور این مهمانی              

گند و مردار ترا ارزانی
 گر بر اوج فلکم باید مرد                  

عمر در گند به سر نتوان برد
شهپر شاه هوا اوج گرفت                 

زاغ را دیده بر او مانده شگفت
 رفت و بالا شد و بالاتر شد               

راست با مهر فلک همسر شد
 لحظه‌‌ای چند بر این لوح کبود             

نقطه‌ای بود و سپس هیچ نبود

( دکتر پرویز ناتل خانلری )

بر فراز باشید