شعر

به اِولین و ثمین باغچه‌بان
چه بگویم؟ سخنی نیست.
می‌وزد از سرِ امید، نسیمی،
لیک، تا زمزمه‌یی ساز کند
در همه خلوتِ صحرا
 به ره‌اش  نارونی نیست.
 چه بگویم؟ سخنی نیست.
 پُشتِ درهای فروبسته
شب از دشنه و دشمن پُر
به کج‌اندیشی خاموش نشسته‌ست.
 بام‌ها زیرِ فشارِ شب کج،کوچه 

  از آمدورفتِ شبِ بد 

چشمِ سمج خسته‌ست.
 چه بگویم؟ ــ سخنی نیست.
 در همه خلوتِ این شهر، آوا
جز ز موشی که دَرانَد کفنی، نیست.
 وندر این ظلمت‌جا
جز سیانوحه‌ی شومُرده زنی، نیست.
 ور نسیمی جُنبد
به ره‌اش نجوا نارونی نیست.
چه بگویم؟سخنی نیست...   

                                        احمد شاملو‌