معرفی یک قهرمان

سوپرمن کوهستان:

داستان کایل ماینرد (Kyle Maynard) واقعا تاثیر گذار است. کایل از نقص عضو مادرزادی رنج می برد. او هنگام تولد هر دو بازو و پاهایش را از زیر زانو نداشت و با وجود این برای محدود کردن یک نفر از فعالیت های ورزشی این مشکلات کافی نبودند. او از زمانی که به عنوان یک کودک وارد این دنیای بزرگ شد به عنوان مبارز ورزش های رزمی فعالیت کرد و دست به انتشار یک کتاب زد و در همان حال به عنوان مدلعکاسی نیز فعالیت کرده است. او در سخنرانی های تاثیر گذار زیادی با موضوع ایجاد انگیزه شرکت می کند.

در کنار زندگی مثال زدنی اش او در سال ۲۰۰۴ وقتی که فقط ۱۸ سال داشت برنده جایزه سالانه بهترین اجرای ورزشی (ESPN Espy) در بخش ورزشکاران معلول شده است. با اینکه به فعالیت هایی غیر از کوه نوردی مشغول می باشد اما با صعود به کیلیمانجارو ثابت کرد که می تونه کوه نورد خوبی باشه. کایل در جمع آوری کمک های مالی برای انجمن مجروحین جنگی آمریکا نیز فعالیت داشته است.

صعود به کیلیمانجارو به ارتفاع ۵۸۹۵ متر برای او با انجام تمرینات بسیار سنگینی میسر شد اما این رویا برای او بدون مشکلات بیشتری برآورده شد. کایل در ژانویه سال ۲۰۱۲ فقط در ۱۰ روز (در حالی که ۱۶ روز پیش بینی شده بود) موفق شد بر قله کیلیمانجارو بایستد. او برای جلوگیری از صدمات وارده ناشی از بریده گی در دست و پای خود از لاستیک استفاده کرد.

او خودش رو تا قله بالا کشید!!

کایل در حال حاضر28ساله است و اهداف زیادی برای به انجام رساندن آنها در پیش روی خود می بیند. او اهل آمریکاست و در حال حاضر برای دیوان سخنگویان واشنگتن کار می کند.

                                                                             با اراده زندگی کنیم 

قهرمانی بی ادعا حتما بخوانید

   گاه گاهی مرغ خیال را به ایام نه چندان دور پرواز می دهم:

ایامی که که در حسرت ایزار داخلی بودیم و تنها کفشهای کوه بود که تولید داخلی داشت.

ایامی که برای دریافت چند کارابین باید کارت شناسایی خود را گرو می گذاشتیم.

ایامی که شیفتگان قدرت و پول ، ابزار را به قیمتی چند برابر قیمت واقعی در این کشور عرضه می کردند و با هر ندای سازنده ای مخالفت می کردند.

ایامی که هم نوردانی در گوشه و کنار این کشور اراده نمودند که تولید نمایند آنچه را که دیگران با منت به آنان عرضه می کنند.

و . .

و اکنون  به روزگاری که مصرف تولیدات خارجی ارزشی شده است که چونان سرطان در هستی جامعه (و به پیروی از آن جامعه کوه نوردی ) ریشه دوانده است و مارک گرایی چونان آفتی غیر قابل مهار  درخت اندیشه ها را از میوه خلاقیت تهی می کند . به یاد آن ایام تصاویری از ابزار ساخته شده توسط پیش کسوت گرامی گروه دنا ، جناب آقای مهندس سماواتی را ،(برخلاف خواست قلبی ایشان) بر روی وب لاگ قرار می دهیم.

متن از همنورد گرامی گروه دنا اصفهان "اقبال ولیپور"

ابزار ساخته شده توسط استاد امجد سماواتی 

 برای مشاهده بقیه عکسها ادامه مطلب را کلیک کنید

آنچه یک کوهنورد باید بداند

چگونه در کوه حرکت کنیم؟

فرمول کلاسیک آن عبارتند از:

هماهنگی قدم با نفس، تنظیم سرعت حرکت با شیب و سختی مسیر.در تابستان استراحت در فواصل معین و در جاهای بدون باد.در زمستان حرکت مداوم.

نه خیلی سریع و نه خیلی آهسته (معمولأ ابتدا آهسته و پس از گرم شدن تندتر).حرکت با چشم باز، با توجه به اطراف و مسیر بازگشت و با توجه به فواصل و موانع و زمانها .در صورت لزوم یادداشت برداری و جمع آوری هر چه بیشتر اطلاعات.با احتیاط و بدون خطر کردن زیاد.

هنگام کوهنوردی باید انرژی خود را به گونه ای تقسیم کرد تا کمتر خسته شویم. تند راه رفتن در سربالایی ها به ویژه در کسانی که فاقد آمادگی جسمانی لازم اند یا این که کوله پشتی سنگین با خود به همراه دارند، نه تنها باعث تنگی تنفس خواهد شد بلکه مصرف انرژی بیشتری را می طلبد.اگر این عمل ادامه یابد، شخص کوهنورد به اصطلاح خواهد برید. بیشتر کسانی که در کوه می برند آن هایی هستند که انرژی خود را به خوبی تقسیم ننموده اند.

طول قدم یک کوهنوردی باید با در نظر گرفتن قد و عوامل دیگری همچون شیب مسیر تنظیم شود.

در مکان های تقریبا تخت که شیب اندکی دارند، می توان قدمهای بلندی برداشت. ولی در سربالایی ها و مکان های پرشیب باید فاصله قدمها را کوتاه تر در نظر گرفت تا خستگی به کمترین میزان خود برسد.

هنگام راهپیمایی باید تمام سطح پا روی زمین گذاشت. اما در بعضی از سربالایی ها می توان فقط از قسمت جلویی پا نیز استفاده کرد.

یکی از نکات بسیار مهم در کوهپیمایی، تنفس صحیح نگام صعود و فرود است. زیرا که با تنفس صحیح، اکسیژن کافی به بدن خواهد رسید. به خصوص که در ارتفاعات به دلیل کم شدن میزان هوا، بدن نیاز به مصرف انرژی بیشتری برای کسب اکسیژن مورد نیاز خود دارد.

هنگام دم می توان هم از بینی و هم از دهان استفاده نمود (با نسبت 70 به 30 درصد). استفاده صرف از بینی با توجه به تمام مزایایی آن، به دلیل حجم هوای ورودی کمتر، گاهی اوقات امکان پذیر نیست.

هنگام بازدم باید هوای درون ریه ها را محکم از دهان خارج کرد (بازدم قوی) تا بتوان از حجم هوای مرده داخل ریه ها تا حد امکان کاست و هوای پر اکسیژن را جایگزین نمود.تعداد دم و بازدم، به عواملی چون ارتفاع، آمادگی جسمانی، شیب مسیر، طول قدم ها حجم ریوی، میزان رطوبت هوا و در نهایت نحوه قرار گیری سر و گردن بستگی دارد.

معمولا نمی توان مدت زمان طی یک مسیر معین را با دقت کامل تعیین کرد. اما روش هایی وجود دارد که می توان با استفاده از آن ها این زمان را با دقت قابل قبولی به دست آورد.یکی از این روشها به قانون نایسمیت (Naismith's Rule) معروف است. با استفاده از این قانون و داشتن نقشه های بزرگ مقیاس ( مقیاس 5000/1 یا بزرگتر) می توان قبل از انجام یک برنامه تقریب خوبی برای زمان انجام آن برنامه به دست آوریم.

قانون نایسمیت برای تخمین زمان انجام یه برنامه:

برای هر 5 کیلومتر راهپیمایی در مسیرهای تخت و ساده 1 ساعت در نظر می گیریم.

برای هر 3 کیلومتر کوهپیمایی در شیب ها که شما را به تقلا وا می دارد، 1 ساعت در نظر می گیریم.

برای هر 1 کیلومتر مسیر ناهموار، بوته زار انبوه، برف نرم، شن زار، 1 ساعت در نظر می گیریم.

به ازای هر 500 متر افزایش ارتفاع، 1 ساعت به زمان کل اضافه می کنیم.

به ازای هر 1000 متر کاهش ارتفاع، 1ساعت به زمان کل اضافه می کنیم.

در مجموع به ازای هر 5 ساعت نیز 1 ساعت اضافی برای اوقات تلف شده و استراحت در نظر می گیریم.

باید عادت نماییم تا بعد از حدود 2 ساعت کوهپیمائی مداوم حدود 10 تا 15 دقیقه استراحت کنیم تا بدن ما بتواند خود را برای فعالیت بعدی آماده کند.

در موقع عبور از سطوح شیب دار باید عمود بر سطح حرکت نماییم در این حالت پاها را نیز عمود بر سطح افق قرار داد.

در شیب می توان از باتوم راهپیمائی نیز استفاده نمود.

تا حد امکان از صعود در شیب های پر از سنگریزه و شن اجتناب نمایید چرا که با صرف انرژی زیاد مسافت کمی را خواهید پیمود. در این جور مکان ها باید جایی را انتخاب کرد تا شخص به عقب لیز نخورد، هنگام پایین آمدن از این نوع سطوح باید اول پاشنه پا را روی زمین گذاشت.

هنگام پاین آمدن از شیب های تند بهتر است فاصله قدم ها را کوتاهتر انتخاب نماییم. رعایت فاصله مناسب با نفر جلویی نیز از واجبات است. به طوری که اگر نفر جلویی ناگهان ایستاد، تعادل نفر قبلی به هم نخورده و احتمالا به نفر جلو برخورد نکند. از سویی اگر تعادل نفر عقب به هم خورد، نفر جلویی فرصت کافی برای عکس العمل داشته باشد. باید به خاطر بسپاریم که هنگام پایین آمدن متناسب با میزان شیب مسیر زانوها را خم و بالاتنه را نیز به شرط آن که مرکز ثقل بدن هنوز داخل سطح اتکای بدن بماند، به جلو متمایل کنیم.

شیب های بیش از 20 درجه را چه هنگام صعود و چه هنگام فرود حتما به صورت مارپیچ (زیگ زاگ) طی نمایید. زیرا در این صورت فشار وارد بر بدن بسیار کمتر می شود به یاد داشته باشید که هر چه شیب تند تر می شود، زاویه بین دوخط زیگزاگ کمتر و طول مسیر زیگزاگ کمتر و طول مسیر زیگزاگ با توجه به پهنای منطقه مانور بلندتر می شود.

هنگام بالارفتن از شیب بهتر است که از پاکوب ها برای طی مسیر استفاده شود و حتی المقدور از مسیرهای نامشخص پرهیز گردد.

مسیرهای با شیب کم را می توان به طور مستقیم بالا رفت. این مسیرها اکثرا مسیرهایی هستند که از گذشته های دور اهالی کوهپایه نشین آن منطقه، در شرایط هوایی مناسب، به دلایل متفاوت در آن تردد می کردند که اکنون مورد توجه کوهنوردان قرار گرفته است. این گونه مسیرها غالبا در کنار رودها یا کَمَربُر کوه ها قرار دارد.

به هر روش که در حال بالارفتن از شیبی باشیم باید پای باردار بعد از هر گام همیشه به صورت مستقیم قرار بگیرد. این عمل باعث می شود تا فشار وزن بدن از روی ماهیچه های پا خارج و به استخوان ها و تاندوم ها منتقل شود. در غیر این صورت ماهیچه های پا باید دائماً وزن بدن را تحمل کنند. که این امر سبب خستگی زودرس خواهد شد.

 

عکسها از محمد امیری  

                                                سلامت باشید 

آنجه یک کوهنورد باید بداند

اثر ارتفاع بر فیزیولوژی بدن انسان(فیزیولوژی ارتفاع):

کلید کلیه اتفاقاتی که در ارتفاع بدن را تحت تاثیر خود قرار می دهد در دست پدیده ایست در علم پزشکی به آن هیپوکسی کم فشار می گویند. در واقع این پدیده کمبود اکسیژنی است که در اثر کاهش فشار هوا رخ می دهد. با افزایش ارتفاع به طور مستقیم فشار هوا ( barometric pressure) و فشار نسبی اکسیژن (partial pressure oxygen) کاهش پیدا می کند. 

فشار نسبی اکسیژن عامل اصلی در انتشار اکسیژن در ریه است. با کاهش این فشار میزان اکسیژن خون کاهش پیدا می کند و باعث ایجاد یک سری تغییرات در بدن می شود که عمده آن به علت کمبود اکسیژن رسانی به بافت های بدن است. به دنبال کاهش اکسیژن رسانی پاسخی جبرانی در بدن اتفاق می افتد که به آن هم هوایی می گویند. 

هم هوایی با روند تطابق که در طول نسل های متمادی در بدن افرادی که در ارتفاعات بالا زندگی می کنند رخ می دهد متفاوت است.در واقع روند هم هوایی طی دقایق اولیه صعود شروع می شود اما برای تکمیل آن هفته ها زمان لازم است. این همان نکته ایست که لزوم اجرای پیش برنامه های مناسب قبل از اجرای برنامه ای در ارتفاع بالا را برای ما روشن می سازد. ظرفیت هم هوایی در افراد متفاوت مختلف است و تحت تاثیر عواملی از جمله شدت کاهش اکسیژن، توانایی ذاتی فرد وعوامل خارجی و محیطی می باشد. اتفاقات و تغییرات اصلی که در روند هم هوایی در بدن رخ می دهد را در چهار دسته اصلی خلاصه می کنیم.

1. افزایش تنفس 

اولین و مهم ترین قدم در هم هوایی افزایش تنفس است. به دنبال کاهش اکسیژن تحریک گیرنده های شیمیایی محیطی در شریان کاروتید و آئورت باعث افزایش تعداد تنفس و به دنبال آن افزایش اکسیژن و کاهش دی اکسید کربن در خون می شود. با افزایش یافتن ارتفاع، هر چه کمبود اکسیژن شدید تر می شود، تعداد تنفس هم زیادتر می شود. به دنیال این اتفاق با کاهش بیش از حد دی اکسید کربن در خون اسیدیته خون کاهش یافته و خون کمی قلیایی می شود، حالتی که برای مغز قابل تحمل نیست. بنابر این مغز سیستم تنفس را سرکوب می کند و جلوی افزایش تعداد تنفس و قلیایی تر شدن خون را می گیرد. در این زمان یکی از اتفاقات حیاتی در روند هم هوایی رخ می دهد که به بدن اجازه می دهد باز هم بیشتر تنفس کند و اجازه بدهد فرد ارتفاع بالاتری را تحمل کند. نقش کلیدی این روند را کلیه با دفع مواد قلیایی خون مانند بی کربنات در ادرار انجام می دهد. اتفاقی که ما آن را با افزایش میزان ادرار در ارتفاع تجربه می کنیم. این روند ظرف 24 تا 48 ساعت بعد از شروع صعود رخ می دهد و برای ممکن شدن ادامه صعود ضروری است. 

2. تغییرات گردش خون

اتفاق دبگری که در روند هم هوایی رخ می دهد تغییرات در گردش خون عمومی ، ریوی و مغزی است. نتیجه این تغییرات خود را باافزایش کارکرد و برون ده قلبی ، ضربان قلب و فشار خون نشان می دهد. این امور در نهایت منجر به اکسیژن رسانی بهتر به بافت ها وحفظ خونرسانی و اکسیژن رسانی به مغز حتی در بحرانی ترین شرایط می شود.

3. تغییرات خون 

افزایش میزان هموگلوبین اتفاقی دیگری است که هم هوایی را شامل می شود. کلیه با ترشح ماده ای به نام اریتروپویتین در این مرحله هم نقشی حیاتی دارد. اما این روند یک روند زمان بر است و ممکن است چند هفته طول بکشد تا تاثیر آن کامل شود. اما در نهایت منجر به بهبود اکسیژن رسانی می شود.

4. اکسیژن رسانی و مصرف آن

تغییرات در انتشار اکسیژن از مویرگ ها تا میتوکندری ها که مرکز سوخت و ساز بافت ها هستند آخرین قسمت از زنجیره انتقال اکسیژن از هوای محیط به بافت هاست که رخ می دهد. در طی روند هم هوایی با افزایش رگ سازی در بافت های مختلف و خصوصا عضلات خونرسانی و تامین اکسیژن بهتر انجام می شود. اما این روند هم نیاز به هفته ها زمان دارد تا کامل انجام شود.همانطور که مشاهده کردید روند هم هوایی یک روند حیاتی برای ورزش کوه نوردی محسوب می شود و تنها با وجود این روند است که صعود به ارتفاعات بالا برای بشر ممکن می شود. اما این روند یک روند تدریجی است و برای کامل شدن نیاز به هفته ها زمان دارد. 

این مطلب نشان می دهد که دوستان عزیز کوه نورد از مدت ها قبل از صعود های بلند باید پیش برنامه های مناسب بدن خود را در شرایط ایده آل نگه دارند. نکته دیگر اینکه کلیه اتفاقاتی که در روند هم هوایی رخ می دهند در طول زمان برگشت پذیرند و این معنی است که در صورت به وجود آمدن وفقه در تمرین ها و فعالیت کوه نوردی بدن فرد ممکن است از حالت آمادگی خارج شود. در پایان نکته ای که بسیار روی آن تاکید می کنم مصرف کافی و زیاد آب در طول برنامه های کوه نوردی در کلیه فصول سال است. همانطور که دیدید کلیه یکی از اندام های حیاتی در روند و هم هوایی است و بنابر این مصرف مایعات زیاد خصوصا آب در طول برنامه تاثیر بسیاری در بهتر انجام شدن روند هم هوایی و صعود بهتر خواهد داشت.

گردآوری: دکتر حمید مساعدیان

رودخانه ماربر و بخشی از رشته کوه دنا زمستان 77 (محمد امیری)

                                                                        سالم باشید 

علم کوهنوردی

دانستی هایی در باره مار

می دانستید ایران از نظر گزش مار و عقرب در رده دوم در جهان قرار دارد!!!(مکزیک اول است)
می دانستید یکی از خطرناک ترین عقرب های جهان در ایران است.(عقرب جرار در خوزستان)
پس ایمنی نسبت به مار و عقرب در سفر های طبیعت گردی (مخصوصا" در کویر )برای شما اولویت دارد.
خطرناک ترین مار ایران که بیشترین گزش ها و مرگ و میر توسط آن می باشد مار جعفری است. 
مارها طبق آمار بیشتر از زانو به پایین پاهاو از آرنج به پایین دست ها را نیش می زنند.
برای ایمنی از مارها چند نکته را باید رعایت کنید :
1- مارها بیشتر در زیر بوته ها و سایه درختان استراحت می کنند،پس هنگام کندن بوته ها و استراحت در سایه درختان اول محل را با دقت وارسی کنید.
2- هر گاه صدایی مانند خش خش دائم شنیدید در جا بایستید،صدای مار جعفری است (صدای مخصوص مار جعفری است که از کشیدن فلس هایش روی هم ایجاد می شود)که دارد به شما هشدار می دهد که به آن نزدیک نشوید.پس از ایستادن به اطراف نگاه کنید و وقتی مار را دیدید عقب، عقب رفته و از آن فاصله بگیرید.
3- در اطراف چادر و کمپ خود می توانید آب توتون و تنباکو ویا خردل و ... بریزید تا باعث دور شدن مار ها ازآن شود.
4- سعی کنید از گتر استفاده کنید.گتر پارچه ای است که از کفش تا زانوی شما را می پوشاند و در صورت نیش زدن مار مانع نفوذ سم به بدن شما می شود.
5- در هنگام عبور از بوته زار که علف ها بلند هستند و زیر پایتان مشخص نیست ، در جلوی خود چوبی را مانند عصا ی نابینایان بزنید تا در صورت برخورد به مار و برگشت آن برای نیش زدن ، به جای شما عصا را نیش بزند.
6- شب ها بیرون چادر نخوابید،مار ها جذب گرمای بدن شما شده و در کنار بدن شما می خوابند و با چرخش شما احساس نا امنی کرده و شاید نیشتان بزنند.( بارها برای شکار چیان اتفاق افتاده است)
7- درب چادر و خودرو خود را در طبیعت ببندید تا مارها داخل آنهانشوند.
8- وسایل و کوله خود را بیرون نگذارید تا مار ها به داخل آن نرفته و پس از آن داخل خودرو و جادرتان نشوند.
9- هر گاه جایی خواستید کمپ بزنید،با هم و چند تایی بالا و پایین بپرید تا مار هایی که در اطراف هستند و لرزش را به خوبی حس می کنند ترسیده و به فواصل دور تر از شما بروند.
10- وجود پرندگان شکاری و خارپشت ها در اطراف کمپ شما باعث ایمنی نسبت به مارها خواهند شد. زیرا آنها شکار چیان مار هستند.
"عباس جندقی" 

تصویر دالان کوه اصفهان تابستان 91 (محمد امیری)

                                                        سالم باشید و کوهنورد